به گرمی یک سیب 1

بعد از نماز صبح، صبحانه ی مختصری خوردیم و مشغول جمع کردن وسایل باقی مونده شدیم. صدای زنگ تلفن اون وقت صبح باعث تعجبمون شد. روبه نیکا گفتم:"من جواب میدم" و به طرف تلفن رفتم:"بله؟"
_"سلام، منم"
با شنیدن صدای پویا دوباره همون حس لعنتی به سراغم اومد.
_"کاری داری؟"
_"می خواستم بگم ساعت 11 میام دنبالت! راه زیادیه و میدونی که باید چند ساعت زودتر توی فرودگاه باشی."
_"باشه! ممنون منتظرم"
_"فعلا"
گوشیرو که گذاشتم دوباره ناخواسته اشکهام سرازیر شد. اما به خاطر نیکا خیلی زود خودمو جمع و جور کردم و به سختی خندیدم. با همه جای اون خونه، با تمام شهر، با تک تک خاطراتم خداحافظی کردم و خودمو برای یک زندگی تازه آماده کردم... دور از اینجا... بدون پویا....
طرفای یازده و ربع بود که سروکله ی پویا پیدا شد. به گرمی نیکا رو در آغوش گرفتم، هردومون انقدر گریه کردیم که دیگه نفسمون بالا نمیومد، فکر ندیدن نیکا بدجوری آزارم میداد... توی این یکسال همدم شادی و غصه هام فقط و فقط نیکا بود. بالاخره اون لحظه ی تلخ تموم شد. هرجوری بود دل کندم ، وقتی سوار ماشین پویا شدم هنوز گریم بند نیومده بود...
پویا، کلافه دستی به موهاش کشید و گفت:"خواهش میکنم بس کن"
معصومانه گفتم:"معذرت می خوام"
با پشیمانی گفت:"نه! من معذرت می خوام، دوست ندارم گریه ی گسی رو ببینم! خب، بریم؟"
سرمو به نشونه ی موافقت تکان دادم و اون هم بدون اینکه حرفی بزنه به راه افتاد. تمام مسیر خونه تا فرودگاه در سکوت کامل طی شد. ساعت یک و نیم توی فرودگاه بودیم. حال خوبی نداشتم، برای همین همه ی کارارو به پویا سپردم. اونقدر ناراحت بودم که اصلا متوجه گذر زمان نشدم.
درست نمیدونم چقدر گذشته بود که پویا با ملایمت گفت:"دیگه وقت رفتنه"
اشکامو پاک کردم و از جام بلند شدم.زیرلب گفتم:" به خاطر همه ی زحمتایی که کشیدی ممنونم!"
برای اولین بار جوشش اشک رو در چشمهاش دیدم. جلو اومد و برای آخرین بار منو در آغوش کشید. خیلی آروم گفت:"ممنون! تو از همه جهت از من بهتری. باور کن این جدایی بیشتر به نفع توئه! منو می بخشی؟"
درحالی که گریه میکردم گفتم:"امیدوارم خوش بخت شی! خداحافظ"
لبخند تلخی زد و گفت:"خداحافظ!"
چمدونم رو برداشتم و حرکت کردم، برای آخرین بار برگشتم و نگاهی به او انداختم. دیر شده بود، برگشتم و به راهم ادامه دادم.... راهی که...
**
سرمو به پنجره ی هواپیما تکیه دادم و چشمامو بستم... دیگه نباید به پویا فکر می کردم...
نیم ساعت به زمان فرود باقی مونده بود که از توی کیسه ی کوچکی که همراهم بود، مانتو و شالی رو که با خودم آورده بودم برداشتم و پوشیدم. وضع آشفته ی هواپیما باعث شد لبخند بزنم، همه در حال جنب و جوش بودن و داشتن لباس عوض می کردن...!
ناگهان چیزی یادم اومد! آه خدای من!!! اصلا یادم رفته بود به خانوادم خبر بدم!!! حالا حتما حسابی شوکه می شدن!!! اگه سراغ پویا رو می گرفتن چی باید می گفتم؟؟؟!!!
نفس عمیقی کشیدم و گفتم:"خدایا به امید تو!! هرچه باداباد!"
هواپیما که نشست تا چمدونمو بگیرم یک ساعتی طول کشید. تک و تنها به سمت تاکسی فرودگاه رفتم و یه ماشین گرفتم، آدرس خونه رو به راننده دادم و چمدونمو تو صندوق عقب گذاشتم.
"خانم! خانم! بیدار شین رسیدیم.!"
صدای راننده باعث شد از خواب بیدار بشم کرایه شو دادم، از ماشین پیاده شدم و چمدونم رو هم برداشتم.
زنگ در رو زدم اما کسی جواب نداد. نزدیک بود قلبم از جا کنده شه!!! اگه خونه نبودن چی؟؟؟!!
برای بار دوم زنگ زدم و اینبار سرایدار خونه، مش رحیم در رو برام باز کرد. نفس راحتی کشیدم و سلام کردم!!! پیرمرد بچاره دهنش باز مونده بود خندید و گفت:"خانم شما... اینجا؟! خانم!"
و بعد زد زیر گریه! لبخندی زدم و گفتم:" مش رحیم چیشده؟خوشحال نیستی که برگشتم؟"
با مهربانی لبخند زد و گفت:" این چه حرفیه خانم؟ دارم بال در میارم! اشک شوقه!! چیشد که انقدر یهویی برگشتین؟"
با خنده گفتم:" اگه اجازه بدی بیام تو همه چیز رو میگم!!!"
سریع از جلوی در کنار رفت و گفت:" ببخشید خانم انقدر حواس پرت شدم که خدا میدونه!! پیریه دیگه!"
"بقیه خونه ان؟"
"بله خانم! همه هستن. بفرمایید خیلی خوشحال میشن"
لحظه ای که بعد از یکسال دوباره خانوادمو دیدم واقعا با شکوه بود! همه حیرت زده به من خیره شده بودن. مادر،پدر، خواهر بزرگترم هیما، مادرجونم. اولین کسی که به خودش اومد مادرجون بود. با مهربانی جلو اومد و منو در آغوش کشید. گفت:"قربونت برم عزیزم! چه کار خوبی کردی برگشتی! اینجا جات خیلی خالی بود!"
بعد مادر، پدر و هیما سه تایی به طرفم هجوم آوردن!!!! داشتم تو بغلشون له میشدم. در میان گریه خندیدم. بعد سیل بی امان سوالاتشون کلافم کرد!!
پدر:"چیشد که انقدر یهویی برگشتی؟"
هیما:"پس پویا کجاست؟"
گفتم:" راستش من و پویا به هم زدیم"
همه بدجوری جا خوردن و مادر گفت:"برای چی؟"
"ما... با هم نمی ساختیم...تفاهم نداشتیم و همش دعوامون میشد!"
مادرجون با مهربونی خاص خودش گفت:"خداروشکر که همین الان که هنوز دیر نشده تمومش کردین."
بقیه هم با خنده و انگار که اصلا اتفاقی نیفتاده حرفشو تایید کردن! خانواده ی من هیچوقت اونقدرا از پویا خوششون نمیومد! پس دلیلی هم نداشت که ناراحت بشن!!! این وسط تنها کسی که نمی تونست شرایطو درک کنه من بودم! منی که هنوز هم پویا رو دوست داشتم...!

با وجود خستگی زیاد، ترجیح دادم اون جمع صمیمی رو رها نکنم تا نزدیکای 2 صبح حرف میزدیم و می خندیدم و من تازه فهمیدم که چقدر محتاج این دور هم بودنها و این خنده های صمیمانه و خالصم! از بودن در کنار تک تکشون لذت می بردم. مخصوصا هیما! من و هیما از بچگی مثل دوتا قطب مخالف آهنربا بودیم قیافمون خیلی شبیه همدیگه بود اما اخلاقمون از زمین تا آسمون فرق داشت!!! هیما دختری شیطون و پرسروصدا بود که همیشه میخندید و خوشحال بود، هیچوقت علاقه ی چندانی به درس خوندن نداشت... اما آرزوش این بود که بره هنرستان و خوشبختانه موفق هم شد! برعکس من فوق العاده آروم و بی سروصدا بودم، عاشق درس بودم...یه جورایی یه خرخون به تمام معنا. اما با این حال منم شیطنتای مخصوص خودمو داشتم!!!!
موهای هردومون مشکی و فر بود! مژگان بلند و فری به همراه چشمان مشکی داشتیم!!! بینیمون به صورتمون میومد اما کمی گوشتی بود... در ظاهر اصلا به نظر نمیومد که هیما سه سال از من بزرگتره! بیشتر شبیه دوقلوها بودیم!!!
دیگه کم کم داشتم روی مبل از حال میرفتم که یه بار دیگه مادرجون به دادم رسید:"وای! بسه دیگه نمی بینین بچم داره از حال میره؟ بلند شو مادرجون باشو برو تو اتاقت راحت بخواب"
پدر با نگرانی گفت:"ببخشید دخترم فکر کنم زیادی خستت کردیم! به اتاقت دست نزدیم هنوزم مثل قبله برو بخواب"
نگاهی قدرشناسانه به همه انداختم و پله هارو دو تا یکی بالا رفتم تا به اتاقم رسیدم. با سرعت لباسمو عوض کردم و به خوابی عمیق فرو رفتم!!!
افسوس که این خواب عمیق دوام چندانی نیاورد... تا صبح هزاران بار از خواب پریدم و هر بار که به خواب میرفتم چهره ی پویا درمقابلم ظاهر می شد!
در واقع فراموش کردن پویا کار بی نهایت سختی بود! ما بیشتر از یک سال و نیم با هم بودیم و حالا این پایان تلخ....!
اون شب رو هر جوری بود به صبح رسوندم. اما نه فقط همون شب بلکه هیچ شبی از دست اون خابهای آشفته در امان نبودم..
**
**
**
.. یک هفته از بازگشتم به ایران میگذشت، در این مدت کوتاه تبدیل شده بودم به دختری آروم و گوشه گیر درست مثل زمانی که به مدرسه می رفتم! سر خودمو با خوندن کتاب و رفتن به کلاسای جورو واجور گرم میکردم!!!