حال عجیبی داشتم، قلبم بهم می گفت نرو، اما چیزی درونم مثل یه زنگ خطر صدا می داد و می گفت زودتر ازش دور شو!
بهای این دودلی و حال عجیب، تو اون لحظه، اشکایی بودن که بی مهابا به چشمام هجوم می آوردن، نیکا دستمو کشید و منو به سمت اتوبوس هواپیما برد. حال و روزم درست شده بود مثل فیلما! مثل آدمایی که دارن برای همیشه از سرزمین مادریشون جدا میشن!!! گوشیم که زنگ خورد، حتی به خودم زحمت ندادم به صفحش نگاهی بندازم!
رمان عشق زمستاني(20)قسمت پایانی