23

از فردای اون روز بود که به کمک فرشته و به خواست خودم به زندگی‌ برمی گشتم. انگار نه انگار که من یه دختر تنها بودم... انگار نه انگار که فرخی توی زندگیم بوده... انگار نه انگار که بهاری در کار بوده... بر خلاف گذشته دلم می‌خواست درس بخونم و از موقعیت‌ها استفاده کنم.

22

یعنی‌ همه چیز تموم شده بود؟ یعنی‌ فرخ من دیگه برنمی گشت؟ شاید این اولین باری بود که نمی تونستم روی خودم مسلط باشم و کنترلم رو از دست می دادم. روح بیچاره و عاشقم خودش رو به دیواره گوشتی و خونی جسمم می‌کوبید و می‌خواست بیرون بره تا به فرخ برسه. وقتی‌ به اون دورانی که هنوز فرخ رو نمی‌شناختم فکر می‌کردم، نمی تونستم به یاد بیارم که وقتی‌ نبود چطور زندگی‌ می‌کردم. فرخ همیشه حضور داشت... حالا که بیش تر به این موضوع نگاه می‌کردم می‌فهمیدم که فرخ همیشه کنارم بود... و من به وجود غیر موجودش عادت داشتم، اون هم بدون  این که بدونم فرخی در کار بوده... پس حالا باید چی‌ کار می کردم.

21

بعد از ظهر یه روز آفتابی با فرخ توی قبرستون بدون این که هیچ حرفی‌ بزنیم، قدم میزدیم. شاید این یه سکوت فلسفی‌ برای تفکر‌های شخصی‌ بود، شاید هم سکوتی بود که سعی‌ می کردیم اون رو بشکنیم اما موفق نمی‌شدیم. بالاخره بعد از چند دقیقه فرخ در حالی‌ که لبخند تلخی‌ روی لب داشت، گفت:

- همیشه آرزو داشتم با کسی‌ که خیلی‌ دوستش دارم تو یه جنگل انبوه و زیبا قدم بزنم...

- یه چیزی شبیه همون جنگل که گفتی‌ نباید اون جا باشم؟

20

18+19

برای چند لحظه انگار زمان از حرکت ایستاده بود. من، فرشته، فرخ و ژاله در حالی‌ که میخکوب شده بودیم به داریوش نگاه میکردیم.

داریوش با همون جدیت گفت:

- ما از هم جدا میشیم ...

15+16+17

13+14

خوابیدن توی اتاق دختر عموم مریم، منو یاد روزهایی مینداخت که انگار اصلا به من تعلق نداشتن. روی همون
تختی دراز کشیده بودم که ده سال پیش بعد از مرگ خونوادم دراز می‌کشیدم. فرق شیدای ده ساله با شیدای بیست ساله در چی‌ بود؟ فرقی‌ نبود... من همیشه تنها بودم و همیشه تشنهٔ محبت... ده سال پیش این نیاز رو در داشتن پدر، مادر و خونواده‌ای که نداشتم میدیدم و حالا منتظر یه محبت بیرونی بودم. درست روی همون نقطه قدیمی‌ بودم.

10+11+12

دیگه نمی‌فهمیدم که چطور سایه به سایهٔ اون مرد، روح، کالبد، یا حالا هر چی‌ که اسمشو میذاریم میرفتم.از جمعیتی که پشت سرمون متفرق می‌شدن حتی یه نفر هم متوجه رفتن من نشد. انقدر گیج بودم که حتی به خطری که ممکن بود در کمین باشه فکر نمیکردم. اونم با قدم‌های محکم جلو میرفت و مشخص بود که هدف خاصی‌ رو دنبال میکنه.

7+8+9

5+6

تازه به اجبار چند تا قرص خوابم برده بود که صدای زنگ منو از خوابی‌ که میرفت تا ناز بشه بیدار کرد. نگاهی‌ به ساعت انداختم... ۹ صبح بود. با بی‌ حوصلگی از جام بلند شدم و در آپارتمان رو باز کردم. طبق معمول اقای خلیلی بود که برای واحد‌های بالا مشتری آورده بود. با کج خلقی‌ سلام کردم که گفت:

- صبحتون بخیر خانم کیان... این خانم و آقا تازه ازدواج کردن و میخوان واحد‌های شما رو ببینن.